আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ শিপা ১৯ শতিকাৰ পৰাই আছে যেতিয়া ইংৰাজে অসমত নিজৰ ঔপনিৱেশিক শাসন প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰাৰম্ভিক কালত (১৯ শতিকাৰ শেষৰ ফালৰ পৰা ২০ শতিকাৰ আৰম্ভণিলৈকে) আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন, হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা, ৰাজনীকান্ত বৰদলৈ, চন্দ্ৰ কুমাৰ আগৰৱালা, লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা আদি সাহিত্যিকৰ ৰচনাৰে চিহ্নিত কৰা হৈছিল।
পাশ্চাত্য সাহিত্যৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত এই সাহিত্যিকসকলে
মূলতঃ কবিতা, কল্পকাহিনী, নাটকৰ ধাৰাত ৰচনা
কৰাৰ লগতে অসমত আধুনিক সাহিত্য পৰম্পৰা গঢ়ি তোলাত যথেষ্ট সহায় কৰিছিল। ঔপনিৱেশিক
কালত অসমীয়া জনসাধাৰণৰ সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক জাগৰণতো তেওঁলোকে উল্লেখযোগ্য
ভূমিকা পালন কৰিছিল।
২০ শতিকাৰ মাজভাগত ৰাজনৈতিকভাৱে অধিক সচেতন আৰু পৰিচয়, জাতীয়তাবাদ, সামাজিক ন্যায় আদি বিষয়ৰ ওপৰত লিখা
নতুন প্ৰজন্মৰ লেখকৰ উত্থান ঘটিছিল। এই কালৰ কেইজনমান বিশিষ্ট সাহিত্যিকৰ ভিতৰত
বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য, হোমেন বৰগোহাঁই, ইন্দিৰা গোস্বামী, মামনি ৰাইছম গোস্বামী, অৰুণ শৰ্মা আদি উল্লেখযোগ্য।
জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা, নীলমণি ফুকন, হীৰেন ভট্টাচাৰ্য আদি কেইবাজনো কবিৰ ৰচনাৰেও অসমীয়া সাহিত্য চহকী কৰি
তুলিছে। আৱেগিক তীব্ৰতা, উদগনিমূলক চিত্ৰকল্প, গীতিময় আধুনিক অসমীয়া কবিতাৰ বিকাশত এই কবিসকলে যথেষ্ট অৰিহণা যোগাইছে।
সামগ্ৰিকভাৱে আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যক অসমৰ সংস্কৃতি আৰু
ইতিহাসত গভীৰভাৱে শিপাই থকা এক চহকী সাহিত্যিক পৰম্পৰাৰ দ্বাৰা গঢ় লৈ উঠিছে, আৰু ভাৰতীয় আৰু বিশ্ব সাহিত্যৰ বহল সোঁতৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত হৈছে।