উত্তৰ-পূব ভাৰতত অৱস্থিত অসমৰ ক্ৰীড়া আৰু খেলৰ চহকী ইতিহাস আছে। এই অঞ্চলটোৰ এক সজীৱ সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰা আছে, আৰু ইয়াৰ জনসাধাৰণৰ জীৱনত ক্ৰীড়াই সদায় উল্লেখযোগ্য ভূমিকা পালন কৰি আহিছে। অৱশ্যে অসমত ক্ৰীড়া আৰু খেলৰ প্ৰসাৰৰ বাবে এতিয়াও গুৰুত্ব দিব লাগিব।
অসমৰ অন্যতম জনপ্ৰিয় খেল হৈছে ফুটবল। ৰাজ্যখনৰ ফুটবল সংস্কৃতি শক্তিশালী, আৰু বহু যুৱ খেলুৱৈয়ে পেছাদাৰী ফুটবলাৰ হোৱাৰ আকাংক্ষা কৰে। কিন্তু প্ৰশিক্ষণ আৰু উন্নয়নৰ বাবে উপযুক্ত আন্তঃগাঁথনি আৰু সুবিধাৰ অভাৱ। বহু প্ৰতিভাৱান খেলুৱৈয়ে সুযোগ আৰু সম্পদৰ অভাৱত নিজৰ সম্পূৰ্ণ সম্ভাৱনাক লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা নাই।
অসমৰ আন এক জনপ্ৰিয় খেল হৈছে ধোপখেল, খো-খো, কাবাডী, ৰচি টনা আদি পৰম্পৰাগত খেল। এই খেলসমূহ অসমীয়া সংস্কৃতিৰ এক অপৰিহাৰ্য অংগ আৰু সম্প্ৰদায় পৰ্যায়ত খেলা হয়। কিন্তু নৱপ্ৰজন্মই আধুনিক ক্ৰীড়াৰ প্ৰতি অধিক আগ্ৰহী, পৰম্পৰাগত খেলৰ জনপ্ৰিয়তা হেৰুৱাইছে। গতিকে পৰম্পৰাগত খেলবোৰক জীয়াই ৰাখিবলৈ আৰু প্ৰাসংগিক কৰি ৰাখিবলৈ প্ৰচাৰ আৰু সংৰক্ষণৰ প্ৰয়োজন।
তদুপৰি তৃণমূল পৰ্যায়ত ক্ৰীড়া আৰু খেলৰ প্ৰচাৰৰ প্ৰয়োজন আছে। বহু প্ৰতিভাৱান যুৱ খেলুৱৈয়ে আৰ্থিক অভাৱ আৰু সুযোগৰ অভাৱত ক্ৰীড়া জগতত অক্ষম হৈ পৰিছে। উচ্চাকাংক্ষী খেলুৱৈসকলক তেওঁলোকৰ সপোন পূৰণত সহায় কৰিবলৈ বৃত্তি, পৃষ্ঠপোষকতা, আৰু অন্যান্য ধৰণৰ সহায় আগবঢ়োৱাৰ প্ৰয়োজন।
শেষত অসমৰ ক্ৰীড়া আন্তঃগাঁথনি উন্নত কৰাৰ প্ৰয়োজন আছে। বহু বিদ্যালয়-মহাবিদ্যালয়ত উপযুক্ত ক্ৰীড়াৰ সুবিধাৰ অভাৱ, আৰু বহুতো ৰাজহুৱা ক্ৰীড়াৰ সুবিধাৰ ৰক্ষণাবেক্ষণ বেয়া। খেলুৱৈসকলৰ বাবে উন্নত সুযোগ প্ৰদান কৰিবলৈ ষ্টেডিয়াম, ক্ৰীড়া কমপ্লেক্স, প্ৰশিক্ষণ কেন্দ্ৰ আদি আধুনিক ক্ৰীড়াৰ সুবিধা নিৰ্মাণত বিনিয়োগ কৰাৰ প্ৰয়োজন আছে।
সামৰণিত ক’ব পাৰি যে ক্ৰীড়া আৰু খেলা-ধূলা অসমীয়া সংস্কৃতিৰ এক অপৰিহাৰ্য অংগ, আৰু ইয়াৰ প্ৰচাৰ আৰু বিকাশৰ প্ৰয়োজন আছে। আন্তঃগাঁথনি, প্ৰশিক্ষণৰ সুবিধা, আৰু আৰ্থিক সহায়ৰ প্ৰয়োজনীয়তাসমূহ পূৰণ কৰিলে উচ্চাকাংক্ষী খেলুৱৈসকলে তেওঁলোকৰ সপোন পূৰণ কৰাত সহায় কৰিব পাৰে আৰু অসমৰ সামগ্ৰিক ক্ৰীড়া সংস্কৃতিৰ উন্নতি সাধন কৰিব পাৰে। তদুপৰি পৰম্পৰাগত খেল-ধেমালি সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰে অসমীয়া সংস্কৃতিক জীয়াই ৰখা আৰু সমৃদ্ধিশালী কৰি ৰখাত সহায় কৰিব পাৰে।