ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ অভিনৱ লেখা শৈলী আৰু অনন্য গল্প কোৱা কৌশলৰ বাবে বিখ্যাত বঙালী সাহিত্যিক আৰু কবি আছিল। তেওঁৰ গল্পসমূহৰ কিছুমান বৈশিষ্ট্য হ’ল-
মানসিক বাস্তৱবাদ: ঠাকুৰৰ কাহিনীবোৰ মানসিক বাস্তৱবাদৰ বাবে জনাজাত আছিল, য’ত তেওঁ নিজৰ চৰিত্ৰসমূহৰ অন্তৰ্নিহিত চিন্তা আৰু অনুভূতিৰ সন্ধান কৰিছিল। তেওঁ প্ৰায়ে গল্পত মানুহৰ সম্পৰ্ক আৰু আৱেগৰ জটিলতাক চিত্ৰিত কৰিছিল।
প্ৰতীকবাদ: ঠাকুৰে গল্পত সঘনাই প্ৰতীকবাদৰ ব্যৱহাৰ কৰি গভীৰ অৰ্থ আৰু বিষয়বস্তু প্ৰকাশ কৰিছিল। উদাহৰণস্বৰূপে, তেওঁৰ “
কাবুলিৱালা (১৯৫৭ চলচ্চিত্ৰ)
” গল্পত কাবুলীৱালাৰ চৰিত্ৰটোৱে স্থানচ্যুতি আৰু ঘৰ হেৰুৱাৰ ধাৰণাটোক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।
প্ৰকৃতিঃ ঠাকুৰে প্ৰায়ে প্ৰকৃতিৰ বৰ্ণনা ব্যৱহাৰ কৰি গল্পত এটা আৱেগ বা পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছিল। তেওঁ প্ৰকৃতিক প্ৰেৰণাৰ উৎস হিচাপে দেখিছিল আৰু ব্যক্তিক সুস্থ আৰু ৰূপান্তৰিত কৰাৰ শক্তি আছে বুলি বিশ্বাস কৰিছিল।
সামাজিক সমালোচনাঃ ঠাকুৰৰ কাহিনীবোৰত প্ৰায়ে সামাজিক সমালোচনা আছিল, য’ত তেওঁ নিজৰ সময়ৰ সামাজিক আৰু ৰাজনৈতিক বিষয়বোৰৰ ওপৰত মন্তব্য কৰিছিল। উদাহৰণস্বৰূপে, তেওঁৰ গল্প “দ্য হোমকামিং”ত তেওঁ ভাৰতীয় জাতি ব্যৱস্থা আৰু নিম্নবৰ্ণৰ ব্যক্তিৰ প্ৰতি কৰা ব্যৱহাৰক সমালোচনা কৰিছিল।
অৰৈখিক গঠন: ঠাকুৰৰ কাহিনীবোৰে প্ৰায়ে ৰৈখিক গঠন অনুসৰণ কৰা নাছিল, বৰঞ্চ পৰিঘটনাবোৰ খণ্ডিত আৰু অৰৈখিকভাৱে উপস্থাপন কৰিছিল। ইয়াৰ ফলত তেওঁ বিভিন্ন দৃষ্টিভংগী অন্বেষণ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল আৰু তেওঁৰ গল্পসমূহত ৰহস্য আৰু কুটিলতাৰ ভাৱ সৃষ্টি কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল।